"Kapryśna sztuka"

- Izabelo, czemu podałaś na kolację szkielet ryby?

- Jakbyś chciał wiedzieć, to ryby też mają uczucia – Iza odpowiedziała z irytacją.

- Nie widzę związku – zdziwił się Hugo. Był z Izą od trzech lat, a ona nie przestała go zadziwiać.

- Czemu wy, faceci, jesteście tacy nieczuli?

- Kochanie, mogłabyś mi wytłumaczyć swoje myśli?

- Tak, tak, tak… W kółko to samo. Wszysto trzeba ci tłumaczyć.

- Chcesz mi prze to powiedzieć, że nie jestem wystarczająco inteligentny?

- Nie to miałam na myśli, Hugonie.

- Zacznijmy od początku. Jesteś bystrą, mądrą i piękną kobietą. Umiesz wspaniale gotować, ale dzisiaj postanowiłaś przyrządzić szkielet ryby zapiekany z serem w sosie beszamelowym. Mylę się?

- I tak, i nie.

- To wszystko wyjaśnia.

- Widzisz, Hugonie, dzisiaj jest święto ryb…

- Więc dlaczego nie zrobiłaś zupy rybnej?

- Dasz mi skończyć myśl, czy za każdym razem, kiedy będę próbowała ci wytłumaczyć mój złożony problem etyczny, będziesz mi przerywał? Dla mnie to jest ważne. Czy dla cebie jestem nieważna?

- Izo, oczywiście, że jesteś dla mnie ważna – nawet najważniejsza na świecie. I obiecuję nie przerywać ci wykładu – ostatnie słowo powiedział z odrobiną ironii.

- Cieszy mnie twój entuzjazm. Gotowy? – kiwnął głową prozumiewawczo. – Więc mogę zaczynać. Dzisiaj jest Dzień Ryb. We wczesnej kulturze ryby były uważane za bóstwa. Czczono je. Z okazji tego utworzono międzynarodowe święto, o którym prawdopodobnie nie słyszałeś – Iza doskonale potrafiła modulować głosem. Ostatnie zdanie napełnione było drwiną. – Ja postanowiłam uczcić to święto na swój sposób.

- Przepraszam, mogę o coś zapytać? – niepewnie wtrącił Hugo, gdy Izabela skończyła pierwszą część swojej wypowiedzi.

- Tak, proszę, mów.

-To ma być taki żart?

- Jak śmiesz mnie o coś takiego oskarżać? – przewidując kłótnię, Hugon szybko przeprosił za swoją nieodpowiedzialną uwagę. Iza wznowiła kazanie – Postanowiłam uhonorować pamięć o czującej istocie. Niech w końcu dotrze do ciebie fakt, że szkielet na twoim talerzu był kiedyś żywą rybą. Ona miała marzenia, rodzinę, może nawet potomstwo przed tragiczną śmiercią z rąk nieczystego człowieka. Nie możesz wiedzieć, czy on się zastanawiał nad swoimi czynami, czy żałował. Rybka mogłaby cały czas żyć szczęśliwie w dużym akwarium, gdzie byłyby inne rozumne istory, z którymi wiodłaby żywot. Wyobrażam sobie, że akwarium było jej wspomnieniem domu. Prawdziwego domu. Zanim uczyniono z niej sierotę, zanim zwabiono bestialsko na haczyk – ku zdziwieniu Hugona Izabela mówiła z prawdziwym żalem. – Nawet nie wyobrażasz sobie bólu, jakiego to biedactwo doznało. Okaleczone ciało. Zraniona dusza. Jak ty byś się czuł w jej ciele?

- Nie… za…dobrze..? – zmieszanie wyraźnie było widać na twarzy Hugona.

- Właśnie. Sam widzisz. Pomyśl sobie! Żyjesz wolny wśród bliskich, którzy otaczają cię miłością.

- Jak wśród bliskich, to nie za bardzo na wolności – Hugo powiedział ciocho pod nosem, wolał, żeby Izabela nie usłyszała kolejnej zgryźliwej uwagi.

- Nagle siłą zabierają cię z domu – Iza kontynuowała, nie usłyszawszy drwiny partnera. - Zamykają w małym mieszkaniu, z mnóstwem okien. Widzisz swobodnie chodzących po ulicach ludzi, a samemu nic nie możesz zrobić. Później odcinają tlen. Trzymają w bezdechu, dopóki wspaniałomyślnie nie skrócą twoich cierpień, zabijając cię.

- No, fakt…

- Cięcie! –przerwał reżyser. – Panie Tomaszu, czytał pan scenariusz?

- No, tak… - reżyser zrobił się czerwony jak burak.

- Ile razy? Ile razy mam panu powtarzać, że w tearze nie używamy monosylaby „no”?

- Przepraszam – Tomasz pokornie odpowiedział.

- Wracamy do sztuki. Gramy jeszcze raz. Zaczynamy od momentu podania kolacji. Akcja! – reżyser wznowił próbę.